Bedje op de bank

Het was stiekem een van de fijnste momenten tijdens kwakkel en misère in mijn jeugd. Het moment waarop mijn moeder de legendarische woorden uitsprak ‘Lieverd, het is beter dat je even niet naar school gaat, maar thuisblijft om uit te zieken.’ Dat was namelijk hét startschot voor een ‘Bedje op de bank’.

In de hoek van onze grote, bruine sofa in de woonkamer fabriceerde mijn moeder voor mij in no-time mijn ‘Bedje op de bank’ In mijn ponnetje vlijde ik mij er gracieus neer, te midden van mijn (hippe Holly Hobby) dekbed en kussen.

Rechts naast me kwam een klein tafeltje te staan waar attributen op werden uitgestald die onontbeerlijk waren voor mijn herstel. Zo hadden we daar…een glas water, een zakje hete snoepjes voor de zere keel, een kop hete thee, een nat washandje en een stapel Tina’s om lekker in weg te dromen. Als een prinses lag ik erbij. Een zieke prinses, dat dan wel.

Mijn moeder nam haar taak als zorgmama uitermate bloedserieus. Regelmatig belandde haar koele hand op mijn hete voorhoofd terwijl ze me met een ernstig observerende blik aankeek. Minstens een keer per dag ging ze op de rand van mijn bed zitten om mij voor te lezen. Iets dat ze als de beste kon en waar ik dan ook enorm van genoot. Daarnaast kwam ze om de haverklap aan trippelen met versterkende hapjes en drankjes. Mijn favoriet was ‘Het fruithapje’. Dan hebben we het hier niet over een bakje met laffe partjes mandarijn en stukjes kiwi. Nee, hier was echt werk van gemaakt. Het was een verrukkelijk feestje van geraspte appel, geprakte banaan, een verkruimelde liga en een scheutje Roosvicee. Dat alles werd goed door elkaar gemixt en klaar was het ultieme fruithapje. Ik kan je vertellen. zo wil je altijd wel ziek zijn!

Op de tweede plaats van versterkende heerlijkheden stond…daar komt ie…het geklutste ei.
‘Zal ik even een geklutst eitje voor je maken?’ hoor ik mijn moeder nog enthousiast roepen vanuit de keuken. Aan alles kon je voelen dat ze er zelf heilig in geloofde. Haar ‘geklutste ei’ werd er naast ziekte en zwakte ook altijd ingevlogen op de ochtenden voor een belangrijke toets of examen. En ik vermoed dat alleen al het placebo effect, de gedachte dat zo’n drank super versterkend werkte, mij door menig life-event heeft gesleurd.

Voor deze magische drank klopte mijn moeder een eitje los in een grote mok met wat suiker en kaneel, waarna ze er warme melk opgoot. De melk mocht niet te heet zijn, want dan begon het ei onmiddellijk te stollen en kreeg je tijdens het drinken allemaal onhebbelijke klontjes in je mond. Nee, het geklutste eitje moest soepel door je keelgat kunnen glijden.

Er waren ook drankjes die ik met minder enthousiasme ontving. Zo waren er mama’s favoriete homeopathische druppeltjes die wat haar betreft dé oplossing van alle sores waren. Het was zo onvoorstelbaar smerig dat de rillingen mij tijdens het drinken over de rug liepen. De druppels lieten een heel vies vliesje achter op het water waardoor het wat mij betreft ondrinkbaar werd.
Daar had ik dan ook een oplossing voor bedacht. Zodra mijn moeder haar hielen had gelicht kieperde ik het drankje hopla, in één soepele beweging in de plantenpot die naast mijn bankbedje op de vensterbank stond. Ik vond het een magnifieke strategie tot ik er na zoveel lozingen achter kwam dat er rond de plant een sompige schimmellaag ontstond. Toen wist ik dat het tijd was om door te schuiven naar de plant ernaast.

Tijdens die dagen in mijn bedje op de bank won de sfeer van geborgenheid, zorg en liefde het altijd van de misère omtrent vieze druppeltjes, een schurende keel en een bonzend hoofd. Onder de vleugel van mijn moeder, die er zichtbaar van genoot mij eens lekker te verwennen, tankte ik naast geklutste eitjes en geprakte banaan ook volop aandacht voor mij alleen. Misschien had dat nog wel de meest geneeskrachtige werking van alles.

Al deze memoires rondom bedjes-op-de-bank staken stevig de kop op toen ik vlak voor de jaarwisseling ziek werd. Dat was lang geleden. Corona.
Ik pruttelde, hoestte, sliep en zuchtte mij dag na dag door de lamlendigheid heen en deed een mooie ontdekking. Namelijk de fijne constatering dat zorgzame moeders zich diep in je binnenste internaliseren en je van daaruit zachtjes toefluisteren wat je nodig hebt.
Rust, aandacht, een bedje op de bank, natte washandjes en (het equivalent) van de geklutste eitjes.

Ik heb de homeopathische druppels maar wel even buiten beschouwing gelaten.
Leek mij ook beter voor de planten.