De kracht van de keerzijde

Natuurlijk zijn er momenten waarop ik had gewild dat het anders was gelopen.
Bijvoorbeeld in de periode dat ik voor de tweede keer in een echtscheiding verwikkeld was, terwijl mijn hart, net als bij mijn eerste scheiding, nog overliep van liefde voor deze man.
Ondanks de grote liefde was het ons niet gelukt om samen een stabiel leven op te bouwen. Dat maakte me intens verdrietig.

BLAUWDRUK VAN ONSTUIMIGHEID
In het knusse huisje waar ik samen met mijn puberzonen van 15 en 17 jaar oud was gaan wonen, probeerde ik met man en macht een fijn en veilig nest te bouwen.

De slaapkamers van de jongens werden in de meest kekke kleuren geschilderd en in Friesland kocht ik een sloepje waar we eindeloos de Alkmaarse wateren mee bevoeren.

De deur van ons huis zette ik dag en nacht wijd open voor hun vele vrienden die de weg naar ons malle trappenhuisje al snel wisten te vinden.

Terwijl ik met hart en ziel zorgde voor lichtheid, liefde en lekker eten peuterde rauw verdriet en schuldgevoel consequent aan mijn binnenste.

Ja, ik voelde me schuldig omdat ik m’n zonen een tweede scheiding aandeed en bang was dat het hun eigen relaties en vermogen om zich te verbinden negatief zou beïnvloeden.
Daarbij was ik niet trots op het voorbeeld dat ik ze hiermee gaf omdat ik wist dat stabiliteit in mijn liefdesleven al jaren ontbrak.

De blauwdruk vanuit mijn jeugd was opgetrokken uit grilligheid en spanning. Dat was me zo vertrouwd geworden dat ik dit toxische patroon bleef herhalen in de relaties met mijn liefdes.

MANOEUVREREN TUSSEN TWEE LEVENS
Angst was als een rode draad in mijn kleine-meisjesbestaan.
Altijd op mijn hoede lag ik met grote ogen klaarwakker in mijn kinderbed.
Liep het beneden uit de hand?
Had papa zoveel gedronken dat hij in woeste razernij uitbrak en mama als een huilend hoopje op de trap zat?
Moest ik al gaan sussen en troosten?
Mama helpen om papa in bed te zien krijgen, zodat hij zijn dronken roes kon uitslapen. Was het al tijd om mijn angst te trotseren en bibberend maar dapper in mijn nachtpon de trap af te dalen?
Om scherven te ruimen, bloed te stelpen en een barricade op te werpen tussen m’n beide ouders.

Zo jong als ik was leerde ik manoeuvreren tussen twee levens. ’s Morgens vroeg ging ik huppelend naar school met vrolijke staartjes in mijn haar en een appel in mijn jaszak. Terwijl mijn hart die nacht urenlang woest en wild door mijn kleine lijf had gegaloppeerd. En ik rillend en trillend naast mijn bange moeder op de trap had gezeten. Mijn frêle armpjes om haar heen. Opkijkend naar een vader die haast onherkenbaar was door zijn verpletterende razernij en de kracht waarmee hij vernielde. Zichzelf en de wereld om hem heen.
Niemand, helemaal niemand, wist van het gespleten leven dat ik leidde. De twee Micha’s die ik was.

MADELIEF
Vanaf 2008 woonde ik jarenlang met mijn zonen in onze Madelief (zoals we ons huis liefkozend noemde).

Het was een tijd waarin ik mijn hart probeerde te helen en er ondertussen altijd alert op was dat mijn zonen niet voor mij zouden gaan zorgen, maar ik ten aller tijde voor hen.

Ja, mijn jeugd heeft blijvende sporen nagelaten. In mijn leven en vast ook in dat van m’n jongens.
Maar naast de pijn van ontberingen ben ik door de tijd heen steeds meer de kracht van de keerzijde gaan zien en bovenal voelen.
Juist door mijn onveilige jeugd waarin ik nogal eens zorgde voor mijn ouders in plaats van andersom, ontwikkelde ik hyper sensitieve voelsprieten. Feilloos voel ik nog altijd sfeer en stemming van de mensen en omgeving om mij heen aan en ben ik uitermate empathisch.

SNIKKEND HART
Doordat ik in mijn jeugd zo vertrouwd ben geraakt met onstuimigheid, ontwikkelde ik als volwassene ook een grote hang hiernaar.
Dat gaf de nodige onrust maar betekende ook dat mijn leven verre van saai bleef.

Ik heb zoveel doorvoeld en beleefd. Paden bewandeld, huizen bewoond en eindeloos van job naar job gehopt. Ik genoot ervan om in onbekende dieptes te springen. Gewoon, omdat ik vond dat het hoognodig weer eens anders moest.

Al heb ik nogal eens met een snikkend hart een liefde vaarwel gezwaaid, wel heb ik onvoorstelbaar genoten van al die liefdes in mijn leven.

Dan weer ging ik zeilend met een lief over zee. Dan weer heb ik mogen proeven aan het leven met een boer in Friesland. Dan weer stortte ik mij dolverliefd in Nepal in een nieuw avontuur met een Engelse expat. Dan weer genoot ik van kaarslicht en romantiek met een passievolle lover die me serenades bracht aan mijn voeteneind, met gitaar en zelfgeschreven liederen.

Zonder scheiding waren al die liefdes er niet geweest. Ze hebben stuk voor stuk mijn leven verrijkt.
Net als mijn vele banen, huizen en hobby’s.
Dat kan de wond van de scheiding (voor mij en mijn jongens) nooit wegpoetsen maar het maakt wel dat ik met veel liefde en lichtheid naar mijn woelige leven kan kijken.

Ik geloof echt in de kracht van de keerzijde. Dat ieder nadeel, met zijn pijn en zwaarte, ook licht en heling in zich draagt en nieuwe kansen biedt.
Andere dan je aanvankelijk in je hoofd had misschien.
Maar minstens zo waardevol.